Het verhuurzamen van de sociale woningvoorraad, tussen droom en werkelijkheid. ‘Een onderzoek naar hoe woningcorporatie Trudo verduurzaming van haar woningvoorraad in kan passen in haar strategisch voorraadbeleid.’

Zowel de invoering van het energielabel (2008), als de klimaattop in Kopenhagen (2009), als de wijziging van het woningwaarderingsstelsel (2010) en de te verwachten stijgende energieprijzen (2012) geven aanleiding tot het onderzoeken van het verduurzamen van de sociale woningvoorraad. Voor veel woningcorporaties is het thema duurzaamheid nieuw, daardoor weten zij nog niet goed hoe zij op dit thema in kunnen spelen. Dit heeft geleid tot de volgende onderzoeksvraag: ‘Hoe kan woningcorporatie Trudo verduurzaming van de woningvoorraad inpassen in haar strategisch voorraadbeleid?’ Het verlengen van de levensduur van de woningen en het verbeteren van de energetische kwaliteit van de woningen staan in dit onderzoek centraal. Aan de hand van zes referentiewoningen is een energiescan uitgevoerd. Daaruit is gebleken dat er maximaal twee labelstappen gemaakt kunnen worden bij galerijflats uit de jaren ´70, portiekwoningen uit de jaren ´80 en eengezinswoningen uit de jaren ´70-´90. Voor de vooroorlogse eengezinswoningen, portieketageflats uit de jaren ´60 en eengezinswoningen uit de jaren ´50-´70 zijn er meer mogelijkheden. Hierbij is uitgegaan van een maximale terugverdientijd van 30 jaar. Corporaties kunnen duurzaamheid inpassen in hun strategisch voorraadbeleid, onder andere door energie op te nemen in de missie en visie en door doelen te stellen met betrekking tot het verbeteren van de energetische kwaliteit van de woningvoorraad etc.